Veire tanben : bel, bél

Occitan

Etimologia

(adjectiu) Del latin bĕllus.
(nom) Del nom d'osta de Alexander Graham Bell, inventor del telefòn.

Prononciacion

/bɛl/

Lengadocian : escotar « bèl »

 Adjectiu

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular Plural
Masculin bèl bèls
[bɛl] [bɛls]
Femenin bèla bèlas
[ˈbɛlo] [ˈbɛlos]

bèl masculin

  1. Polit.
  2. Grand, gròs.

Variantas dialectalas

Traduccions

 Nom comun

Declinason
Singular Plural
bèl bèls
[bɛl] [bɛls]

bèl masculin

  1. (unitats), (audiovisual, electricitat) Unita sens dimension, de simbòl B, utilizada per exprimir los rapòrts de doas grandoes de meteissa espècia. Lo bèl es lo logaritme decimal d'aquel rapòrt : es a dire, un rapòrt de 10:1 val 1 bèl. L'unitat practica mai correnta es lo decibèl (dB).

Traduccions