Occitan

Etimologia

De consolar amb lo prefix des-.

Prononciacion

/deskunsuˈla/

França (Bearn) : escotar « desconsolar »

 Vèrb

desconsolar

  1. Causar de tristesa.

Traduccions

Conjugason

Lengadocian
Infinitiu desconsolar
Gerondiu desconsolant
Participi passat
singular plural
masculin desconsolat desconsolats
femenin desconsolada desconsoladas
Mòde indicatiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Present desconsòli
desconsòle[N 1]
desconsòlas desconsòla desconsolam desconsolatz desconsòlan
Imperfach desconsolavi desconsolavas desconsolava desconsolàvem desconsolàvetz desconsolavan
Preterit desconsolèri desconsolères desconsolèt desconsolèrem desconsolèretz desconsolèron
Futur desconsolarai desconsolaràs desconsolarà desconsolarem desconsolaretz desconsolaràn
Condicional desconsolariái desconsolariás desconsolariá desconsolariam desconsolariatz desconsolarián
Mòde subjonctiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Present desconsòle desconsòles desconsòle desconsolem desconsoletz desconsòlen
Imperfach desconsolèssi desconsolèsses desconsolès
desconsolèsse
desconsolèssem desconsolèssetz desconsolèsson
Mòde imperatiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Afirmatiu desconsòla ! desconsolem ! desconsolatz !
Negatiu desconsòles pas ! desconsolem pas ! desconsoletz pas !
Nòtas
  1. Èst e nòrd-èst (Cevena, monpelhierenc, Gavaudan, orlhagués, nòrd-Roergue)

Catalan

Etimologia

De consolar amb lo prefix des-.

Prononciacion

/dəskunsuˈɫa/ (oriental central), /dəskonsoˈɫa/, /dəskunsuˈɫa/ (balear), /deskonsoˈɫa/ (nòrd-occidental), /deskonsoˈɫaɾ/ (valencian)

 Vèrb

desconsolar

  1. Desconsolar.