Occitan

Etimologia

Del latin imperativus

Prononciacion

/impeɾaˈtiw/, provençau /ĩⁿpeʀaˈtiw/

Sillabas

im|pe|ra|tiu

 Adjectiu

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular Plural
Masculin imperatiu imperatius
[impeɾaˈtiw] [impeɾaˈtiws]
Femenin imperativa imperativas
[impeɾaˈtiβo̞] [impeɾaˈtiβo̞s]
Declinason
Dialècte : provençau
Singular Plural
Masculin imperatiu imperatius
[ĩⁿpeʀaˈtiw]
Femenin imperativa imperativas
[ĩⁿpeʀaˈtivə]

imperatiu

  1. Qu'exigís o preten exigir l’obesissença a un òrdre, en parlant de las paraulas e del gèsts.
  2. (familièr) Necessari ; imperiós ; urgent.

Derivats

Traduccions


 Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular Plural
imperatiu imperatius
[impeɾaˈtiw] [impeɾaˈtiws]
Declinason
Dialècte : provençau
Singular Plural
imperatiu imperatius
[ĩⁿpeʀaˈtiw] [ĩⁿpeʀaˈtiwə]

imperatiu masculin

  1. (conjugason) singular Mòde qu'exprimís le comandament, la pregària, l’exortacion, la defensa, etc.
  2. Deure o exigéncia inexcusablas.

Derivats

Sinonims

conjugason

Traduccions


Catalan

Etimologia

Del latin imperativus

Prononciacion

Espanha (Barcelona) : escotar « imperatiu »

Prononciacion

oriental /impəɾəˈtiw/, occidental /impeɾaˈtiw/

Sillabas

im|pe|ra|tiu

 Adjectiu

Declinason
Singular Plural
Masculin imperatiu imperatius
Femenin imperativa imperatives

imperatiu

  1. imperatiu (ca)

 Nom comun

Declinason
Singular Plural
imperatiu imperatius

imperatiu masculin

  1. imperatiu (ca)