Orlhac
Occitan
Etimologia
Per la vila auvernhata del Cantal, las fòrmas ancianas son Aureliacus, en latin, en 984, Aorllhac, al sègle XIII, Orliac, al sègle XIII, Orlhac, en 1280, Aureliecum, latinizacion de 1296, Aurellyacum, latinizacion de 1366, Aurilhac, en 1380, Aurilliacum, latinizacion de 1398, Aorlhat, en 1400, Aurillacus, latinizacion de 1408, Aorlhac, en 1419, Aurelhiacus, en latin, en 1435, Orliac, Orlliac, en 1449, Orilhac, en 1465, Orillac, en 1480, Aurelliacum, latinizacion de 1481, Orilhat, en 1484, Auriliacum, latinizacion de 1529, Aurelhacus, latinizacion de 1535, Orilhat, en 1536, Aureilhiac, Orlhiac, en 1544, Horilac, en 1548, Ourilhac, en 1554, Aurilhiac, en 1566, Aourlhac, Aourlhiac, Aurlhiac, en 1567, etc.
Lo nom d'Orlhac ven del nom latin d'òme Aurelius amb lo sufixe -acum[1],[2], latinizacion del sufixe gallés -āco(n). Orlhac èra donc probablament una anciana granda proprietat antica qu'aviá per mèstre Aurelius. Lo nom passèt logicament per una estapa Aurlhac, grafiada tanben Aorlhac, Aourlhac (e variantas semblablas, que temptan de representar un diftongue a la primièra sillaba) a l'Edat Mejana. Un diftongue se consèrva mal a la pretonica darrèr lo grop consonantic -rlh, aquí perqué lo nom passèt a [ur'ʎat], benlèu après la transicion de *[ɔwr'ʎat]. Aquò's pas segur, en efècte, que las atestacions del sègle XIII, Orliac e Orlhac, representen dejà la prononciacion modèrna de la primièra sillaba : son benlèu degudas a la dificultat dels escribas a grafiar un diftongue coma [ɔw-] o quitament [aw-]. Coma pertot entre l'Agenés e l'Auvèrnhe, la finala -ac s'afebliguèt en -at, mas aquò apareis sonque en 1400, perqué los escribas avián consciéncia qu'aquel -at representavan una realizacion d'un -ac pus etimologic.
Prononciacion
Nom pròpri
Orlhac
- Vila auvernhassa de Cantal.