indiferent
Occitan
Etimologia
- Del latin indifferens
Prononciacion
- lengadocian, gascon /indife'ɾen/
- provençau /ĩⁿdife'ʀẽⁿ/
- escotar « indiferent »
Sillabas
in|di|fe|rent
Adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Dialècte : lengadocian | ||
| Singular | Plural | |
| Masculin | indiferent | indiferents |
| [indife'ɾen] | [indife'ɾens] | |
| Femenin | indiferenta | indiferentas |
| [indife'ɾento̞] | [indife'ɾento̞s] | |
indiferent
- Que presenta pas cap, per natura, de causa de determinacion, pas cap de motiu de preferéncia.
- (filosofia) Qu’a pas, per se meteis o per l’autre, las qualitats qu'òm parla; qu'es tanben susceptible de l’una o de l’autra.
- La matèria en se meteis es indiferenta al repaus o al movement.
- Que clina pas per una causa o per una autra, per un partit o per un autre, en parlant de las personas.
- Lo temps es passat de demeurar indiferent, cal prene partit.
- Que tòca pas gaire; qu'òm s'en chauta pas ; que se gaita coma avent pauc d’interés o coma sens importància.
- Lo jutjament que me fasètz m'es indiferent, quin que siá.
- Que mòstra pas d'afècte; que prend pas d’interés per qualqu’un o per quicòm.
- Un òme indiferent, pas res pòt l’emocionar.
Derivats
Parents
Sinonims
Traduccions
Catalan
Etimologia
- Del latin indifferens{{pron|
Prononciacion
- Balearic /indifəˈɾent/
- Central /indifəˈɾen/
- Valencian /indifeˈɾent/
Sillabas
in|di|fe|rent
Adjectiu
indiferent masculin o femenin (plurals: indiferents)