natura
Occitan
Etimologia
Del latin natura (« lo fach de la naissença, estat natural t constitutiu de las causas, caractèr, cors de las causas, ensems dels èssers e de las causas »), venant d'eserel de nascor (« naícer, provenir »)
Prononciacion
/naˈtyɾɔ/
Sillabas
na | tu | ra (3)
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| natura | naturas |
| [na'tyrɔ] | [na'tyrɔ] |
natura femenin
- Ensemble de tot çò creat (fòrças de la creacion, òbras de la creacion, fòrças vitalas de l’òme...)
- Ensemble del mond fisic exterior a l’òme
- Çò natural dins l’òme (condicions fisicas e moralas)
- Estat natural de l’òme (per oposicion a l’estat de gràcia)
- Organs sexuals.
Parents
Sinonims
Traduccions
Adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Singular | Plural | |
| Masculin | natura | naturas |
| Femenin | natura | naturas |
- Qu'es espontanèu, sens fard, dirècte, dins son comportament, non assasonat.
Catalan
Etimologia
Del latin natura (« lo fach de la naissença, estat natural t constitutiu de las causas, caractèr, cors de las causas, ensems dels èssers e de las causas »), venant d'eserel de nascor (« naícer, provenir »)
Prononciacion
oriental /nəˈtu.ɾə/, occidental /naˈtu.ɾa/ Espanha (Manresa) : escotar « natura »
Sillabas
na | tu | ra (3)
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| natura | natures |
| [nəˈtu.ɾə naˈtu.ɾa] |
[nəˈtu.ɾəs] |
natura femenin
- natura
Italian
Etimologia
Del latin natura (« lo fach de la naissença, estat natural t constitutiu de las causas, caractèr, cors de las causas, ensems dels èssers e de las causas »), venant d'eserel de nascor (« naícer, provenir »)
Prononciacion
[na.ˈtu.ra] escotar « natura »
Sillabas
na | tu | ra (3)
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| natura | nature |
| [na.ˈtu.ra] | [na.ˈtu.re] |
natura femenin
- natura
Latin
Etimologia
Derivat de natus, perfièch de nascor amb lo sufixe -ura.
Nom comun
| Cas | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominatiu | natura | naturae |
| Vocatiu | natura | naturae |
| Accusatiu | naturam | naturās |
| Genitiu | naturae | naturārum |
| Datiu | naturae | naturīs |
| Ablatiu | naturā | naturīs |
natura
- Naissença, accion de far espelir, generacion.
- Natura, esséncia, proprietat, qualitat, constitucion, biais d'èsser, configuracion (per un luòc).
- Natura, òrdre natural, cors de las causas.
- Natura, mond, univèrs.
- Matèria, element, espècia, mena.
Polonés
Etimologia
Del latin natura (« lo fach de la naissença, estat natural t constitutiu de las causas, caractèr, cors de las causas, ensems dels èssers e de las causas »), venant d'eserel de nascor (« naícer, provenir »)
Prononciacion
[naˈtura]
Nom comun
natura
- natura
Portugués
Etimologia
Del latin natura (« lo fach de la naissença, estat natural t constitutiu de las causas, caractèr, cors de las causas, ensems dels èssers e de las causas »), venant d'eserel de nascor (« naícer, provenir »)
Prononciacion
[na.tu.ra]
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| natura | naturas |
| [na.tu.ra] | [na.tu.ras] |
natura
- (poetic) sinimim de natureza
- (arcaïsme) drech patrimonala d'una una glèisa, mostèri o autra instituicion religiosa
- (arcaïsme) argent o aliments que recebián aquestes que gausissián aqueste drech