Occitan

Etimologia

De reng.

Prononciacion

lengadocian, gascon /arenˈga/
escotar « arrengar »
provençau /aʀẽⁿˈga/

Sillabas

a|rren|gar

 Vèrb

arrengar

  1. Dispausar quicòm en reng seguent un òrdre.
  2. Tornar mettre en òrdre, tornar plaçar del biais que cal.
  3. Dispausar, organizar, transformar, adaptar per aténer un objectiu.
  4. (figurat) Provesir d'aise.

s'arrengar

  1. Evoluir dins un sens favorable.
  2. Se'n tirar amb biais.
  3. Prene son partit de quicòm.
  4. Reglar amb una conciliacion, s'acordar.
  5. Se pimpar

Parents

Sinonims

Traduccions


Conjugason

Lengadocian
Infinitiu arrengar
Gerondiu arrengant
Participi passat
singular plural
masculin arrengat arrengats
femenin arrengada arrengadas
Mòde indicatiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Present arrengui
arrengue[N 1]
arrengas arrenga arrengam arrengatz arrengan
Imperfach arrengavi arrengavas arrengava arrengàvem arrengàvetz arrengavan
Preterit arrenguèri arrenguères arrenguèt arrenguèrem arrenguèretz arrenguèron
Futur arrengarai arrengaràs arrengarà arrengarem arrengaretz arrengaràn
Condicional arrengariái arrengariás arrengariá arrengariam arrengariatz arrengarián
Mòde subjonctiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Present arrengue arrengues arrengue arrenguem arrenguetz arrenguen
Imperfach arrenguèssi arrenguèsses arrenguès
arrenguèsse
arrenguèssem arrenguèssetz arrenguèsson
Mòde imperatiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Afirmatiu arrenga ! arrenguem ! arrengatz !
Negatiu arrengues pas ! arrenguem pas ! arrenguetz pas !
Nòtas
  1. Èst e nòrd-èst (Cevena, monpelhierenc, Gavaudan, orlhagués, nòrd-Roergue)