manna

Occitan

Etimologia

Del latin manna « noiridura dels Ebieus dins lo desèrt », de l’arabi المن, al-man « don divin »

Prononciacion

lengadocian, gascon /ˈmanno̞/, /ˈmanno̞/

provençau /ˈmanə/, /ˈmanə/

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian, gascon
Singular	Plural
manna	mannas
[ˈmanno̞]	[ˈmanno̞s]

manna femenin

1. Espècia de chuc concrèt, que raja naturalament, o per incision, d'unes vegetals, qu’òm utiliza coma edulcorant o coma laxatiu.
2. (Bíblia, religion) Noiridura que Dieu faguèt caire del cèl per assadolar los enfants d’Israèl dins lo desèrt.
3. (figurat) Paraula de Dieu, en mòde de devocion.
4. (figurat) Font financièra o avantatge inesperat.

Traduccions

alemand: Manna (de), Reibach (de) anglés: manna (en) basc: catalan: mannà (ca)

espanhòl: maná (es) francés: manne (fr) italian: manna (it) portugués: maná (pt)

Anglés

Etimologia

Del latin manna « noiridura dels Ebieus dins lo desèrt », de l’arabi المن, al-man « don divin »

Prononciacion

/ˈmænə/, /ˈmænə/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
manna	mannas

manna femenin

1. manna ^(oc)

Italian

Etimologia

Del latin manna « noiridura dels Ebieus dins lo desèrt », de l’arabi المن, al-man « don divin »

Prononciacion

/ˈmanna/, /ˈmanna/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
manna	manne
[ˈmanna]	[ˈmanne]

manna femenin

1. manna ^(oc)