anar

Occitan

Etimologia

Possiblament del latin vulgar *and(i)tāre, de *ambitāre.

Prononciacion

/aˈna/, /aˈna/

França (Bearn) : escotar « anar »

Sillabas

a | nar (2)

Vèrb

anar

1. Se desplaçar d'un punt a un autre, dins una direccion determinada.

Traduccions

afrikaans: gaan (af) breton: mont (br) alemand: gehen (de) anglés: to go (en) catalan: anar (ca) espanhòl: ir (es)

francés: aller (fr) italian: andare (it) neerlandés: gaan (nl) portugués: ir (pt) sicilian: jiri (scn), annari (scn)

Conjugason

Lengadocian

Infinitiu	anar ir
Gerondiu	en anant
Participi passat
	singular			plural
masculin	anat			anats
femenin	anada			anadas
Mòde indicatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	vau	vas	va	anam	anatz	van
Imperfach	anavi	anavas	anava	anàvem	anàvetz	anavan
Preterit	anèri	anères	anèt	anèrem	anèretz	anèron
Futur	anarai	anaràs	anarà	anarem	anaretz	anaràn
Condicional	anariái	anariás	anariá	anariam	anariatz	anarián
Mòde subjonctiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	ane	anes	ane	anem	anetz	anen
Imperfach	anèsse	anèsses	anèsse	anèssem	anèssetz	anèsson
Mòde imperatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Afirmatiu	—	vai !	—	anem !	anatz !	—
Negatiu	—	anes pas !	—	anem pas !	anetz pas !	—

Catalan

Etimologia

Possiblament del latin vulgar *and(i)tāre, de *ambitāre.

Prononciacion

/əˈna/, /əˈna/ (oriental), /aˈna/, /aˈna/ (nòrd-occidental), /aˈnaɾ/, /aˈnaɾ/ (valencian)

Vèrb

anar

1. Anar.