Occitan

Etimologia

Del latin ancus, « tòrt »[1].

Prononciacion

/aŋˈket/

França (Bearn) : escotar « anquet »

 Nom comun

Declinason
Singular Plural
anquet anquets
[aŋˈket] [aŋˈkets]

anquet masculin (lengadocian) (gascon)

  1. Gafèt pichon de metal que, penjat a un fial e provesit d'esca, servís per pescar.

Variantas dialectalas

Traduccions

Referéncias

  1. Frederic Mistral, 1879, Lou tresor dóu Felibrige.