azòte

Veire tanben : azote

L’azòte (1) dins lo Tablèu periodic dels elements.

Occitan

Etimologia

Del grèc ancian ἄζωτος, ázôtos « impròpri a la vida » al biais del francés azote fabregat pel quimista Antoine Lavoisier que, al contrari de l’oxigèn, manten pas la vida dels animals.

Prononciacion

lengadocian, gascon /aˈzɔte/, /aˈzɔte/

escotar « azòte »

Sillabas

a|zò|te

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian, gascon
Singular	Plural
azòte	azòtes
[aˈzɔte]	[aˈzɔtes]

azòte (lengadocian), (gascon); masculin

1. (elements) Element quimic de numèro atomic 7 e de simbòl N (venent de nitrogèn, autre nom de l’azòt). Es un non metal, en l'especia un pnictogèn.
2. (quimia, per usatge) Gas constituit de diazòt (N₂), incolòr e present a un taus de 78,11 % dins l’aire ambient.
3. (agricultura) Compausat azotat utilizat coma engrais.

Variantas dialectalas

• azòt (lengadocian, provençau)

Sinonims

• nitrogèn

Derivats

azotar azotat azotacion azotemia azotic azotimètre

azotit azotizar azotobactèr azotorrèa azotós azotur

Traduccions

alemand: Stickstoff (de) anglés: nitrogen (en) basc: catalan: azot (ca)

espanhòl: ázoe (es) francés: azote (fr) italian: azoto (it) portugués: azote (pt)