bèc

Occitan

Etimologia

Del latin beccus, manlevat al gallés *becco- « bèc de gallinacèu »^[1].

Prononciacion

/bɛk/, /bɛk/

França (Bearn) : escotar « bèc »

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
bèc	bècs
[ˈbɛk]	[ˈbɛks]

bèc masculin

1. Ornit. Extremitat rigida e dura qu'es part e extremitat de la boca dels aucèls.

Derivats

• becada
• becar
• becarèl
• becarut
• becassa
• becassejar
• becasson
• becut

Traduccions

alemand: Schnabel (de) masculin anglés: beak (en), bill (en) basc: moko (eu) bielorús: дзюба (be) femenin catalan: bec (ca) masculin chèc: zobák (cs) espanhòl: pico (es) masculin francés: bec (fr) masculin

gaelic irlandés: gob (ga) italian: becco (it) masculin norvegian: nebb (no) ongrés: csőr (hu) polonés: dziób (pl) portugués: bico (pt) masculin rus: клюв (ru) masculin ucraïnian: дзьоб (uk) masculin

Referéncias

• ^[1] Pierre-Yves Lambert, 1995, La langue gauloise, 2nda edicion, edicions errance.

Francoprovençal

Etimologia

Del latin beccus, manlevat al gallés *becco- « bèc de gallinacèu ».

Prononciacion

/bɛk/, /bɛk/

Nom comun

bèc masculin

1. Bèc.

Derivats

• becar

Referéncias

• ^[1] Pierre-Yves Lambert, 1995, La langue gauloise, 2nda edicion, edicions errance.