bèc
Occitan
Etimologia
Del latin beccus, manlevat al gallés *becco- « bèc de gallinacèu »[1].
Prononciacion
/bɛk/
França (Bearn) : escotar « bèc » Durée : 2 secondes.
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Dialècte : lengadocian | |
Singular | Plural |
bèc | bècs |
[ˈbɛk] | [ˈbɛks] |
bèc masculin
- Ornit. Extremitat rigida e dura qu'es part e extremitat de la boca dels aucèls.
Derivats
Traduccions
Referéncias
- [1] Pierre-Yves Lambert, 1995, La langue gauloise, 2nda edicion, edicions errance.
Francoprovençal
Etimologia
Del latin beccus, manlevat al gallés *becco- « bèc de gallinacèu ».
Prononciacion
/bɛk/
Nom comun
bèc masculin
- Bèc.
Derivats
- becar
Referéncias
- [1] Pierre-Yves Lambert, 1995, La langue gauloise, 2nda edicion, edicions errance.