generau
Occitan
Etimologia
Del latin generālis (« qu'aparten a una raça, un genre, general »).
Prononciacion
- /d͡ʒe.ne'ɾaw/
ge | ne | rau (3)
Adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Singular | Plural | |
| Masculin | generau | generals |
| [d͡ʒe.ne'ɾaw] | [d͡ʒe.ne'ɾals] | |
| Femenin | generala | generalas |
| [d͡ʒe.ne'ɾalɔ] | [d͡ʒe.ne'ɾalɔs] | |
generau (provençau) (gascon) (lemosin) (vivaroaupenc)
- Comun a totes los individús d’un genre, aplicable a un fòrça grand nombre de personas o de causas.
- L'interés generau, principes generals, règla generala.
- Al respècte de l’ensemble dels servicis d’una organizacion, d’una administracion.
- Intendéncia generala, administracion generala.
- Çò meteis al sens anaòg, en parlant de las personas,
- Superiora generala, capitani generau (que donèt generau, lo nom)
Nom comun 1
| Declinason | |
|---|---|
| Dialècte : lengadocian | |
| Singular | Plural |
| generau | generals |
| [d͡ʒe.ne'ɾaw] | [d͡ʒe.ne'ɾalɔ] |
generau masculin
- (Logica) Fachs, principis generals, que s'opausant als fachs particulars.
- I a un pas entre lo particular e lo generau.
Nom comun 2
generau masculin (L'eqivalent fenenin es generala)
- Òme que commnda en cap una o mai armadas, un còrs d’armada, una division, una brigaae.
- (Religion) Superior general d’un òrdre religiós.