marga
Occitan
Etimologia
- (nom 1) Del latin manica.
- (nom 2) De marga.
Prononciacion
- lengadocian, gascon /ˈmaɾɣo̞/
França (Bearn) - Lengadocian : escotar « marga »
- provençau /ˈmaʀgə/
Sillabas
mar | ga (2)
Nom comun 1
| Declinason | |
|---|---|
| Dialècte : lengadocian | |
| Singular | Plural |
| marga | margas |
| [ˈmaɾɣo̞] | [ˈmaɾɣo̞s] |
marga femenin
- Part d'un vestit que s'i passa lo braç completament o parcialament.
- Ara, mairòta, vau èstre un òme; es pas pus coma dins lo temps ont ère pichotet; sabe téner mon culhièr e ma forqueta, pisse pas pus a mon lièch; frete pas pus mon nas a ma marga, siái un omenet ieu! (Joan Castanha, dins Zo! Tabò!)
Traduccions
Nom comun 2
| Declinason | |
|---|---|
| Dialècte : lengadocian | |
| Singular | Plural |
| marga | margas |
| [ˈmaɾɣo̞] | [ˈmaɾɣo̞s] |
marga femenin
- Airal periferic d'un Estat