martir
Occitan
Etimologia
Del latin eclesiastic martyr, del grèc ancian μάρτυς, de μάρτυρος «testimòni».
Prononciacion
/maɾˈtir/, provençau /maʀˈtiʀ/ França (Bearn) : escotar « martir »
Sillabas
mar|tir
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| martir | martirs |
| [maɾˈtir] | [maɾˈtirs] |
martir masculin, (equivalent femenin: martira)
- (cristianisme) Òme que se daissa tuar (e sovent supliciar) per far mòstra d'una fe crestiana inebranlabla.
- (per extension) Òme qu'es tuat o torturat per causa qu'aperten a una religion o qu'aderís a una doctrina que ne vòl pas renegar.
- (per extension) Òme avent involontàriament subit un grand malastre a causa de la marridesa d'autres umans.
- (figurat) Òme patissent d'una situacion presentada coma insuportabla.
Variantas dialectalas
- martire (lemosin), (auvernhat)
Derivats
Traduccions
|
|