relòtge
Occitan
Etimologia
Del latin horologium, que ven del grèc ancian ὡρολόγιον (hōrológion).
Prononciacion
/reˈlɔd͡ʒe/
França (Bearn) : escotar « relòtge »
Sillabas
re | lòt | ge (3)
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
relòtge | relòtges |
[reˈlɔd͡ʒe] | [reˈlɔd͡ʒes] |
relòtge masculin
- Instrument destinat a mesurar lo temps e a indicar lo compte de las òras.
- Lo relòtge èra al fons del lièch : una caissa nauta e estrecha sens cap de veire, un quadrant grisós sens coire. — Joan Bodon, Lo libre de Catòia, Lo Libre occitan, coll. Pròsa d'uèi, 1966, p. 17)
Derivats
Variantas dialectalas
- arrelòtge (gascon)