Occitan

Del latin medieval attributum (de attribuere).

a|tri|but

Nom comun

atribut masculin

Çò pròpri e particular a un èsser o a una causa.
(logica) Çò que s’afirma o se nega del subjècte d’una proposicion.
- Dins : Dieu es totpoderós, « Dieu » es lo subjècte e totpoderós es l’atribut.
(gramatica) Foncion sintaxica d’un mot (adjectiu qualificatiu o determinant), o d’un grop de mots (proposicion subordonada conjonctiva, proposicion subordonada relativa, o grop preposicional), qu'exprimís una qualitat o una proprietat del subjècte o de l’objècte (complement d’objècte) mejans un vèrb dit atributiu.
- Malaut, dins « Es malaut », es un atribut.
En iconografia religiosa, mitologica o simbolica, çò que servís a caracterizar un subjècte, que siá un personatge, una sciéncia, una valor morala, un eveniment.
- Lo trident es l’atribut de Neptun.
- Lo gladi e la balança son los atributs de la Justícia.
(informatica) Informacions que descrivon las proprietats associadas als fichièrs, dins lo contèxte d’un sistèma de fichièrs.
(programacion orientada objècte) Variabla associada a un objècte, una instància d’una classa, o una classa, comuna a totas las instàncias dins lo cas d'un atribut estatic.
(informatica) Entitats que definisson las proprietats d’un itèm. aquelas entitats consistuisson en un nom (o clau) e en una valor.
(basas de donadas) Colomna d’una taula de basa de donadas relacionala.