cap
Occitan
Etimologia
Del latin caput.
Prononciacion
/kap/
França (Bearn) : escotar « cap »
Sillabas
cap (1)
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
cap | caps |
[kap] | [kaps] |
cap masculin
- Part superiora del còs que conten los organs dels senses e los centres nervoses.
- Aviá lo cap a la fenèstra.
- Prompte lo cavalièr dobriguèt lo sac. Lo cap primièr, l'enfant polit i tombèt dedins. (Joan Bodon, "l'Enfant polit" dins Contes del Drac.)
- Persona que comanda las autras o que ten las responsabilitats. Femenin: capa[1]
- Cap de govèrn.
- Cap d'ostal.
- Tròç de tèrra que forma una poncha cap a la mar.
- Lo Cap de Creus
Sinonims
- tèsta (1)
Derivats
Traduccions
|
|
Adjectiu
cap
- degun, ges.
- ne'n vesi pas cap.
Traduccions
Preposicion
cap
- . en direccion de.
- Es tornat cap a l'ostal.
Traduccions
Locucion adverbiala
cap
- Punt ont s'acaba (o comença) una causa.
- Al cap d'un mès.
Expressions e Locucions
cap e tot
- Absoludament.
Traduccions
|
Meglenoromanés
Etimologia
Del latin caput. Parent del aromanés capu e del romanés cap.
Prononciacion
/kap/
Nom comun
cap neutre
- Cap.
Referéncias
- Petar Atanasov, 1990, Le mégléno-roumain de nos jours, Balkan-Archiv, Neue Folge, Beiheft Band 7, Amborg, Helmut Buske Verlag.
Romanés
Etimologia
Del latin caput. Parent del aromanés capu e del meglenoromanés cap.
Prononciacion
/kap/
escotar « cap » Romania (Craiova) : escotar « cap »
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
cap | capete |
[kap] | [ˈkapete] |
cap neutre
- Cap.
- Persona que comanda las autras o que ten las responsabilitats.
- Cap, extremitat.