centaure

Veire tanben : centaur, Centaur, Centaure

Occitan

Etimologia

Del latin centaurus, del grèc ancian Κένταυρος.

Prononciacion

lengadocian, gascon /senˈtawɾe/, /senˈtawɾe/

procvençau /sẽⁿˈtawʀe/, /sẽⁿˈtawʀe/

Sillabas

cen|tau|re

Nom comun

centaure masculin, (femnin: centaura, centauresa)

Declinason
Singular	Plural
centaure	centaures
[senˈtawɾe]	[senˈtawɾes]

Lo centaure Quiron en companhiá del faune

1. (mitologia, fantastic) Èsser fabulós de la mitologia grèga, mièg òme e mièg caval, precisament, caval que lo cap es remplaçat per un buste d’òme.
2. (Antiquitat) Cavalier tessalian que caçava los taures fèrs.
3. (Astronomia) Còrs pichon e de glaç que gravita a l'entorn del Solelh entre Jupitèr e Neptun.

Variantas

• centaur

Sinonims

• ipocentaure

Derivats

• bucentaure (buòc)
• centaurèa
• ictocentaure (peisson)
• onocentaure (ase)
• taurcentaure (taure)

Traduccions

alemand: Kentaur (de) anglés: centaur (en) basc: catalan: centaure (ca)

espanhòl: centauro (es) francés: centaure (fr) grèc: κένταυρος (el) italian: centauro (it) portugués: centauro (pt)

Catalan

Etimologia

Del latin centaurus, del grèc ancian Κένταυρος.

Prononciacion

Central, Balearic /sənˈtawɾə/, /sənˈtawɾə/

Valencian) /senˈtawɾe/, /senˈtawɾe/

Sillabas

cen|tau|re

Nom comun

centaure masculin, (femnin: centaura)

Declinason
Singular	Plural
centaure	centaures
[senˈtawɾe]	[senˈtawɾes]

• centaure ^(oc)

Francés

Etimologia

Del latin centaurus, del grèc ancian Κένταυρος.

Prononciacion

/sɑ̃tɔʁ/, /sɑ̃tɔʁ/

Sillabas

cen|taure

Nom comun

centaure masculin, (femnin: centauresse)

Declinason
Singular	Plural
centaure	centaures
[sɑ̃tɔʁ]

• centaure ^(oc)