comuna
 Veire tanben : Comuna
|
Occitan
Etimologia
- Del latin communia « comunautar de personas »
Prononciacion
/kuˈmyno̞/ França (Bearn) : escotar « comuna »
Sillabas
co|mu|na
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| comuna | comunas |
| [kuˈmyno̞] | [kuˈmyno̞s] |
comuna femenin
- (istòria del drech administratiu) Ensems de vesins o de borgeses d'un meteis territòri associats per administrar los afars dels comuns.
- (administracion territoriala) Circonscripcion administrativa territoriala de primèr òrdre dins unes Estats coma la França
- (metonimia) Ostal dempuèi que s'adminsitra la comuna, ostal de vila.
Sinonims
Derivats
Parents
Traduccions
|
Forma d'adjectiu
comuna
- femenin singular de comun.
Catalan
Etimologia
- Del latin communia « comunautar de personas »
Prononciacion
Oriental /kuˈmunə/, occidental /koˈmuna//
Sillabas
co|mu|na
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| comuna | comunes |
comuna femenin
Forma d'adjectiu
comuna
- femenin singular de comú.
Espanhòl
Etimologia
- Del francés commune
Prononciacion
Oriental /koˈmuna/
Sillabas
co|mu|na
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| comuna | comunas |
comuna femenin
Portugués
Etimologia
- Del francés commune
Prononciacion
Portugal /kuˈmunɐ/; Brasil /kõmˈũnɐ/, /koˈmunə/
Sillabas
co|mu|na
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| comuna | comunas |
comuna femenin
- comuna (oc) (1, 2)
- Grop de musulmans o josieus qu'èra obigat de demorar dins de quartièrs especials.
Forma d'adjectiu
comuna
- femenin singular de comun.