imperatiu categoric

Occitan

Etimologia

De imperatiu e categoric

Prononciacion

/impeɾaˌtiw kategˈuɾik/, provençau /ĩⁿpeʀaˈtiw kateguˈʀik/

Sillabas

im|pe|ra|tiu| ca|te|go|ric

 Locucion nominala

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular Plural
imperatiu categoric imperatius categorics
[impeɾaˌtiw kategˈuɾik] [impeɾaˌtiws kategˈuɾiks]
Declinason
Dialècte : provençau
Singular Plural
imperatiu categoric imperatius categorics
[ĩⁿpeʀaˈtiw kateguˈʀik] [ĩⁿpeʀaˈtiws kateguˈʀiks]

imperatiu categoric masculin

  1. (filosofia) Comandament obligatòri de la lei morala, que fa que sas prescripcions son concebudas coma obligatòrias sens condicions per la consciéncia umana.

Traduccions