comandament

Occitan

Etimologia

De comandar.

Prononciacion

/komandaˈmen/, /komandaˈmen/, procençau /komãⁿdaˈmẽⁿ/, /komãⁿdaˈmẽⁿ/

Sillabas

co|man|da|ment

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
comandament	comandaments
[komandaˈmen]	[komandaˈmens]

comandament masculin

1. Òrdre que dona la persona qu'a lo poder de comandar.
2. (particular: marina, militar) Òrdre brèu qu’òm dona a plena votz per far executar de movements, de manòbras.
3. L’autoritat qu'autreja lo poder de comandar, que permet de transmetre d'òrdres a autrú.
4. (analogia) L’entitat o la persona detentritz d'aquela autoritat.
5. (justícia) Acte fach per un uissièr, en vertut d’un jutjament o d’un títol executòri que comanda, al nom de la lei e de la justícia, de pagar, de liberar los lòcs, etc.
6. (teologia) Lei o precèpte religiós.
   • Los dètz comandaments.
7. Accion de comandar, biais de comandar.

Sinonims

• govèrn
• òrdre

Traduccions

alemand: Befehl (de), Befehlsgewalt (de),Gebot (de) (teologia) anglés: command (en), order (en), commandment (en) (teologia) basc: catalan: comandament (ca), manament (ca), requeriment (ca) (drech)

espanhòl: comandamiento (es), mandamiento (es), mando (es) francés: commandemant (fr) italian: comandamento (it), comando (it) portugués: comandamento (pt), comando (pt)

Catalan

Etimologia

De comandar.

Prononciacion

Espanha (Barcelona) : escotar « comandament »

Prononciacion

Oriental: central /kuməndəˈmen/, /kuməndəˈmen/, balear /koməndəˈment/, /koməndəˈment/, /kuməndəˈmen/, /kuməndəˈmen/

Occidental: nord-occidental /komandaˈmen/, /komandaˈmen/, valencian /komandaˈment/, /komandaˈment/, /komandaˈmen/, /komandaˈmen/

Sillabas

co|man|da|ment

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
comandament	comandaments

comandament masculin

1. comandament ^(ca): Accion de comandar, Facultat de comandar
2. Ensemble del organs de direccion, especialament a nivèl militar.
3. Instruments qu'an un ròtle sus una maquina per son controlaròtle.