Occitan

Etimologia

De penar.

Prononciacion

/peneˈka/

Sillabas

pe|ne|car

 Vèrb

penecar (lengadocian), (provençau)

  1. Aver de pena, de dificultat, d'empach per far quicòm.
  2. Picar del nas, se daissar anar al sòm, de segut o de drech.
  3. Per una planta; s'aflaquir per causa de vielhum, malautiá, set, ...

Sinonims

Aver de pena, de dificultat, d'empach

Se daissar anar al sòm de segut

Per una planta; s'aflaquir

Traduccions

aconsomir de segut


aconsomir


patir


passir


Conjugason

Lengadocian
Infinitiu penecar
Gerondiu penecant
Participi passat
singular plural
masculin penecat penecats
femenin penecada penecadas
Mòde indicatiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Present penèqui
penèque[N 1]
penecas peneca penecam penecatz penecan
Imperfach penecavi penecavas penecava penecàvem penecàvetz penecavan
Preterit penequèri penequères penequèt penequèrem penequèretz penequèron
Futur penecarai penecaràs penecarà penecarem penecaretz penecaràn
Condicional penecariái penecariás penecariá penecariam penecariatz penecarián
Mòde subjonctiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Present penèque penèques penèque penèquem penèquetz penèquen
Imperfach penequèssi penequèsses penequès
penequèsse
penequèssem penequèssetz penequèsson
Mòde imperatiu
nombre singular plural
persona primièra segonda tresena primièra segonda tresena
ieu tu el
ela
nosautres
nosautras
vosautres
vosautras
eles
elas
Afirmatiu peneca ! penèquem ! penècatz !
Negatiu penèques pas ! penèquem pas ! penequetz pas !
Nòtas
  1. Èst e nòrd-èst (Cevena, monpelhierenc, Gavaudan, orlhagués, nòrd-Roergue)