còpia

Occitan

Etimologia

Del latin copia (« abondància »); copia esa compausat de co- (prefixe intensiu) e ops (« mejans, fonts, poder », « riquesa »).

Prononciacion

/'kɔpjo̞/, /'kɔpjo̞/

Sillabas

cò|pia

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
còpia	còpias
['kɔpjo̞]	['kɔpjo̞s]

còpia femenin

1. Accion de copiar.
   • (drech) Drech de còpia.
2. Doble fach segon un original.
3. (particular) Reproduccion d’un obratge d’art.
   • Una còpia de la Vènus de Milo.
4. Simpla imitacion, manlèu, plagiat.
   • Aquel roman es pas qu’una còpia flaca d'un tal obratge.
5. Imitator, persona que reprodutz o imita los anars d’una autra.
   • Aquel jovent es la còpia de son paire.
6. Tot escrit destinat a èsser reproduch.
   1. (estampariá) Tèxte manuscrit sus que trabalhan los compositors.

Variantas dialectalas

• copia (gascon)

Sinonims

• replica

Parents

• copiar
• copiaire
• copista

Traduccions

alemand: Kopieren (de) anglés: copy (en) basc: kopiatu (eu) catalan: còpia (ca)

espanhòl: copia (es) francés: copie (fr) italian: copia (it) portugués: cópia (pt)

Forma de vèrb

còpia

1. Tresena persona del singular del present de l'indatiu de copiar.
2. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de copiar.

Catalan

Etimologia

Del latin copia (« abondància »); copia esa compausat de co- (prefixe intensiu) e ops (« mejans, fonts, poder », « riquesa »).

Prononciacion

/ˈkɔpiə/, /ˈkɔpiə/, /ˈkɔpia/, /ˈkɔpia/

Sillabas

cò|pia

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
còpia	còpies

còpia femenin

1. copiar.