margue
Occitan
Etimologia
Del latin vulgar manĭcum, derivat de manĭca « cròc d'abordatge ».
Prononciacion
/ˈmaɾge/
França (Bearn) - Lengadocian : escotar « margue »
Sillabas
mar | gue (2)
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Dialècte : lengadocian | |
Singular | Plural |
margue | margues |
[ˈmaɾge] | [ˈmaɾges] |
margue masculin
- Part, generalament estrecha e longa, d'una aisina, un instrument, per ont òm l'aganta per se'n servir.
- (lengadocian) Procès verbal.