observator
Occitan
Etimologia
Del latin observator.
Prononciacion
/ubseɾβa'tu/, provençau /ubseʀva'tu/ França (Bearn) : escotar « observator »
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| observator | observators |
| [ubseɾβa'tu] | [ubseɾβa'tus] |
observator masculin (femenizacion: observatora, observatritz, observarela)
- Òme qu'obsèva una expetiéncia scientifica o un fenomèn sota l'angle scientific.
- Persona a l’origina d’un punt de vista sul plan fisic.
- Òme qu'obsèrva (al sens de seguir, respectar) una règla, una lei.
- Persona qu'examina e comenta de fachs umans, psicologics o socials.
- Persona qu'obsèrva, per oposicion a aquel qu'agís.
- Me mesclèri pas cap a l'afar, i èri pas coma observator.
- Persona avent per foncion oficiala d'examinar un eveniment social o politic, sens intervenir, per ne far lo testimoniatge.
Variantas dialectalas
- observador (lengadocian)
- observaire (lengadocian)