Occitan

Del latin satisfacere, de satis (« pro, tant que cal »), e facere (« far »).

/satis'fa/, /satis'fa/

sa|tis|far

Vèrb

satisfar

Acontenter; donar satisfaccion (a).
- Satisfar un besonh, far çò qu'aquel besonh exigís.
Donar a qualqu'un la reparacion qu'espèra.
- Satisfar sos creditors, lor pagar çò que se los deu.
Plaire a.
- Satisfar la ment, los sens, lo gost, la vista, l’ausida, etc.
(intransitiu) Far çò que se deu al respècte de quicòm, s’aquitar d’una obligacion, respondre a una exigéncia.
- Satisfar a una objeccion: I respondre.
(pronominal) Contentar lo desir que se ten per quicòm.
- Se satisfar de l'indemnitat autrejada.