afin
Veire tanben : afin de, afin que |
Occitan
Etimologia
- Del latin affinis « vesin, parelh, parent »
Prononciacion
- /aˈfin/
Sillabas
a|fin
Adjectiu
Declinason | ||
---|---|---|
Dialècte : lengadocian, gascon | ||
Singular | Plural | |
Masculin | afin | afins |
[aˈfin] | [aˈfins] | |
Femenin | afina | afinas |
[aˈfino̞] | [aˈfino̞s] |
afin
- Que presenta una afinitat.
- Se ditz dels camps, de las propietats, etc., contigús
- Aplicacion afina: aplicacion entre dos espacis afins verificant una quita proprietat.
- Espaci afin: ensemble ligat a un espaci vectorial surs un còrs comutatiu.
- Foncion afina: aplicacion afina de dins
- Gometria afina: geometria dels espacis afins.
- Proprietats afinas: proprietats invariantas dins una transformacion afina.
- Referéncia afina: referéncia dins un espaci afin.
- Transformacion afina: transformacion dins lo plan o dins l’espaci descrita per d'equacions algebricas linearas.
Derivats
Traduccions
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Dialècte : lengadocian, gascon | |
Singular | Plural |
afin | afins |
[aˈfin] | [aˈfins] |
afin masculin, (femenin: afina)