ipotèca
Occitan
Etimologia
Pel latin hypotheca, del grèc ancian ὑποθήκη, hypothếkê « gatge, depaus ».
Prononciacion
- lengadocian /ipuˈtɛko̞/
- provençau /ipuˈtɛkə/
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Dialècte : lengadocian, gascon | |
Singular | Plural |
ipotèca | ipotècas |
[ipuˈtɛko̞] | [ipuˈtɛko̞s] |
ipotèca femenin
- (drech) Acòrdi entre aquel que malèva d’argent (lo proprietari) e aquel que pòrta l’argent (lo creditor). Se lo montant d’argent (qu'es egal a la valor de la proprietat) es pas tornar, lo creditor pòt far realizar lo ben, mai sovent per una venda a l'enquant, per objectiu d'aténher la soma qu'òm li deu. E en tèrmes juridics: drech real que grava los immòbles suls quals pesa la salvagarda, fins al pagament d’una obligacion, d’un deute, e que seguís aqueles quinas que sián las mans en las quals escason.
- Carga figurada que demora après d'accions precedentes.
- Infirmitat, malandra.
Derivats
Parents
Traduccions
Forma de vèrb
ipotèca