fin
Occitan
Etimologia
Del latin finis.
Prononciacion
- /ˈfi/
- escotar « fin »
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Dialècte : lengadocian | |
Singular | Plural |
fin | fins |
[fi] | [fis] |
fin femenin
- Accion d'acabar.
- Moment final de quicòm.
Derivats
Locucions
Antonims
Traduccions
Adjectiu
Declinason | ||
---|---|---|
Dialècte : lengadocian | ||
Singular | Plural | |
Masculin | fin | fins |
[ˈfi] | [ˈfino̞] | |
Femenin | fina | finas |
[ˈfis] | [ˈfis] |
fin
- Prim, menut, agut o estrech, tèunhe
- Rafinat, qu'es pas comun, qu'es excellent en son genre, subtil.
- vertadièr, blos.
- Un aur fin.
- Una pèira fina.
- Agusat, exacte, en parlant dels senses.
- Una ausida fina.
- Un nas fin.
- (figurat) Subtil ; sagaç.
- Abil, biaissut, rusat.
- Qu'es realizat de bon biais.
- Una diplomacia fina dans cette affaire.
Derivats
Locucions
Antonims
Traduccions
Anglés
Etimologia
De l'anglés ancian finn, del protogermanic *finnō.
Prononciacion
/fɪn/
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
fin | fins |
[fɪn] | [fɪnz] |
fin
Derivats
Francés
Etimologia
Del latin finis.
Prononciacion
/fɛ̃/
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
fin | fins |
[fɛ̃] |
fin femenin
Adjectiu
Declinason | ||
---|---|---|
Singular | Plural | |
Masculin | fin | fins |
[fɛ̃] | [fɛ̃] | |
Femenin | fine | fines |
[fin] | [ˈfis] |
fin