indigne
Occitan
Etimologia
- Del latin indignus.
Prononciacion
- legadocian, gascon /inˈðinne/
- provençau /ĩⁿdigˈne/
Sillabas
in|dig|ne
Adjectiu
indigne
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Dialècte : lengadocian, gascon | ||
| Singular | Plural | |
| Masculin | indigne | indignes |
| [inˈðinne] | [inˈðinnes] | |
| Femenin | indigna | indignas |
| [inˈðinno̞] | [inˈðinno̞s] | |
- Qu’es pas digne de quicòm.
- (particular, drech) Qualifica aquel que, per aver mancat a un dever essencial per una persona, de vivent o après la mòrt, es privat de sa succession.
- Qu’es pas convenent o convenable ; qu'es condemnable.
Antonims
Derivats
Parents
Traduccions
|
|
Forma de vèrb
indigne
Catalan
Etimologia
- Del latin indignus.
Prononciacion
- Oriental: /inˈdiŋnə/
- Occidental: nord-occidental /inˈdiŋne/, valencian /inˈdiɡne/
Sillabas
in|dig|ne
Adjectiu
indigne
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Singular | Plural | |
| Masculin | indigne | indignes |
| Femenin | indigna | indignes |
Forma de vèrb
indigne
Francés
Etimologia
- Del latin indignus.
Prononciacion
- /ɛ̃diɲ/
Sillabas
in|dig|ne
Adjectiu
indigne masculin o femenin, (plurals: indignes)
Forma de vèrb
indigne
- Primièra persona del singular del present de l'indicatiu de indigner.
- Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de indigner.
- Primièra persona del singular del present del subjonctiu de indigner.
- Tresena persona del singular del present del subjonctiu de indigner.
- Segonda persona del singular de l'imperatiu de indigner.