intime
Occitan
Etimologia
Prononciacion
/inˈtime/ , provençau /ĩⁿˈtime/
Sillabas
in|ti|me
Adjectiu
Declinason | ||
---|---|---|
Singular | Plural | |
Masculin | intime | intimes |
[inˈtime] | [inˈtimes] | |
Femenin | intima | intimas |
[inˈtimo̞] | [inˈtimo̞s] |
intime
- Prigondament interior, en parlant subretot de çò que fa l’esséncia reala d’una causa.
- Ai l’intima conviccion.
- Que liga estrechament de causas entre elas.
- (figurat) Qualifica una amistat, un ligam recipròc, qu'es fòrça pròche, autentic o de fisança.
- Aver de relacions intimas amb qualqu’un.
- (per extension) Qu'a, e per qu'òm a, una afeccion prigonda, de qu'òm se sentís fòrça pròche.
- Es mon amic, mon amic intime.
Variantas dialectalas
Derivats
Parents
Traduccions
|
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
intime | intimes |
[inˈtin] | [inˈtins] |
intime masculin, (equivalent femenin: intima)
- Òme fòrca pròche.
Forma de vèrb
intime
Francés
Etimologia
Prononciacion
- /ɛ̃tim/
- França (Sant Llorenç de Cerdans) : escotar « intime »
Sillabas
in|time
Adjectiu
intime masculin o femenin, (plural: intimes)
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
intime | intimes |
[inˈtin] | [inˈtins] |
intime masculin o femenin
Forma de vèrb
intime
- Primièra persona del singular del present de l'indicatiu de intimer.
- Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de intimer.
- Primièra persona del singular del present del subjonctiu de intimer.
- Tresena persona del singular del present del subjonctiu de intimer.
- Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de intimer.