Occitan

Etimologia

De latin intimus superlatiu de intus (« dedins »).

Prononciacion

/inˈtime/, provençau /ĩⁿˈtime/

Sillabas

in|ti|me

 Adjectiu

Declinason
Singular Plural
Masculin intime intimes
[inˈtime] [inˈtimes]
Femenin intima intimas
[inˈtimo̞] [inˈtimo̞s]

intime

  1. Prigondament interior, en parlant subretot de çò que fa l’esséncia reala d’una causa.
  2. Que liga estrechament de causas entre elas.
  3. (figurat) Qualifica una amistat, un ligam recipròc, qu'es fòrça pròche, autentic o de fisança.
    • Aver de relacions intimas amb qualqu’un.
  4. (per extension) Qu'a, e per qu'òm a, una afeccion prigonda, de qu'òm se sentís fòrça pròche.
    • Es mon amic, mon amic intime.

Variantas dialectalas

Derivats

Parents

Traduccions


 Nom comun

Declinason
Singular Plural
intime intimes
[inˈtin] [inˈtins]

intime masculin, (equivalent femenin: intima)

  1. Òme fòrca pròche.

 Forma de vèrb

intime

  1. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de imtimar.
  2. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de imtimar.

Francés

Etimologia

De latin intimus superlatiu de intus (« dedins »).

Prononciacion

/ɛ̃tim/
França (Sant Llorenç de Cerdans) : escotar « intime »

Sillabas

in|time

 Adjectiu

intime masculin o femenin, (plural: intimes)

  1. intime (oc)

 Nom comun

Declinason
Singular Plural
intime intimes
[inˈtin] [inˈtins]

intime masculin o femenin

  1. intime (oc) / intima (oc)

 Forma de vèrb

intime

  1. Primièra persona del singular del present de l'indicatiu de intimer.
  2. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de intimer.
  3. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de intimer.
  4. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de intimer.
  5. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de intimer.