recipròc
Occitan
Etimologia
- Del latin reciprocus.
Prononciacion
/resi'prɔk/
Sillabas
re|ci|pròc
Adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Dialècte : lengadocian | ||
| Singular | Plural | |
| Masculin | recipròc | recipròcs |
| [resi'prɔk] | [resi'prɔks] | |
| Femenin | recipròca | recipròcas |
| [resi'prɔko̞] | [resi'prɔko̞s] | |
recipròc
- Se dit en parlant de doas personas o de doas causas que caduna exercís sus l’autra una accion equivalenta a la que ne recep.
- L’accion, l’influéncia recipròca de las leis sus las mors, e de las mors sus las leis.
- (gramatica) Qualifica los vèrbs pronominals qu'exprimisson l’accion recipròca de diferents objèctes los uns suls autres.
- Dins la frasa: « Aqueles dos òmes d'en primièr se disputèron puèi se batèron », los vèrbs son recipròcs.
- (logica) Qualifica doas proposicions que lo subjècte de l’una pòt venir l’atribut de l’autra, e recipròcament.
- Aquelas doas proposicions : « L’òme es un animal rasonable, l’animal rasonable es un òme », son recipròcas.
- (per extencion) Qualifica los tèrmes qu'an la meteissa significacion e que pòdon se prene l’un per l’autre.
- Dins l'exemple precedent, los mots « òme » e « animal rasonable » son de tèrmes recipròcs.