instruire

Occitan

Etimologia

Del latin instruo (« assemblar, auçar, bastir, provesir, aisinar »).

Prononciacion

/ins'trɥire/, /ins'trɥire/

Sillabas

ins|tru|i|re

Vèrb

instruire

1. Ensenhar quicòm a qualqu’un, li aprene quicòm, li donar de leiçons, de precèptes per las mors, per una sapiença, etc.
2. Informar, avertir, far conéisser.
   • L'instruisèm regularament de l'avançament de las causas.
3. (justícia) Metre una causa o un afar, del civil o criminal, en estat d’èsser jutjat.
   • Lo magistrat encargat d’instruire las causea criminalas.

Derivats

• instruccion

Traduccions

alemand: anweisen (de) anglés: instruct (en) catalan: instruir (ca) espanhòl: instruir (es)

francés: instruire (fr) italian: istruire (it) polonés: portugués: instruir (pt)

Francés

Etimologia

Del latin instruo (« assemblar, auçar, bastir, provesir, aisinar »).

Prononciacion

França (Lion) : escotar « instruire »

França (Somain) : escotar « instruire »

Prononciacion

/ɛ̃stʁɥiʁ/, /ɛ̃stʁɥiʁ/

Sillabas

ins|tru|i|re

Vèrb

instruire

1. Instruire