Occitan

Etimologia

Del latin triumphus

Prononciacion

/tɾiˈuɱf/, procençau /tʀiˈũⁿf/ França (Bearn) : escotar « tronf »

Sillabas

tri|onf

 Nom comun

Declinason
Singular Plural
trionf trionfs
[tɾiˈuɱf] [tɾiˈuɱfs]

trionf masculin

  1. (Antiquitat) Pels Romans, onor balhat a de generals d’armada après de grandas victòrias, e se realizava per una intrada pomposa e solemna dins Roma.
  2. (figurat) Acuèlh avec grandas mòstras de jòia, d'estrambòrd, d’entosiasme, etc.
  3. (corrent) Victòria, amb succès militar.
  4. (corrent) Succès manifèst que s'obten dins las letras, las arts ; e mai generalament tota mòstra d'avantatge que s'obten sus qualqu’un.
  5. (per extension) Causa en que qualqu’un fa grand succès.
  6. (per extension) Victòria qu’una causa preval sur una autra.

Variantas dialectalas

Derivats

Traduccions